Officieel moeten we nog 1 week geduld hebben. Alleen als er in de allerlaatste wedstrijd tussen Be Quick Haren tegen Blauw Wit Leeuwarden de Friezen met 0-8 winnen, dan voelen we ons uiteindelijk een beetje Roda JC…
Altijd gevaarlijk dus om al iets te vieren terwijl het nog mis kan gaan. Maar hoe dan ook, de ontlading vandaag was groot. Erg groot. Want wat was het een spanning die in onze eigen laatste wedstrijd van het seizoen zat tegen WSV uit Apeldoorn. Alles zat er in, maar dan ook echt alles.
Wie had dat ooit gedacht, zo’n 350 dagen geleden. Toen werd de JO15-1 op de laatste speeldag met het nodige geluk kampioen in de Hoofdklasse. Dat betekende promotie naar de Divisie. De nieuwe 15-1, met veel dezelfde spelers mocht daarin schitteren: Een prachtige groep, een talentvolle groep, maar vooral een fantastisch team dat samen geschiedenis schreef en schrijft! En daar mag iedereen trots op zijn. Ten eerste de boys zelf, maar ook vooral het trainersduo Nathan en Nout die de jongens laten voetballen zoals wij en u dat graag willen zien. In de vorige ronde promoveerden we als debutant gelijk naar nog een divisie hoger. U heeft er vast eens vaker over gelezen, dus we zullen proberen niet te veel in herhaling te vallen😉. Nadat het eerste elftal van Bon Boys al voor een unicum zorgde, deed de 15-1 dat vandaag ook.
Maar wat scheelde het weinig… Heel weinig. Eerst werd de 17-1 zo rond de klok van kwart voor drie op het hoofdveld kampioen, via deze weg nogmaals de sportieve felicitaties. 3 van onze boys vierden dat feestje al mee, want onze keeper Jurre, Jasper en Mees vertoonden al meer dan eens hun kunsten in de 17-1 en mochten vandaag ook flinke minuten maken.
Om 15.00 uur trapten we af, met de wetenschap dat we moesten winnen voor een bijna zekere 5e plek in de eindstand. De eerste 5 gaan namelijk promoveren in verband met de nieuwe opzet van de Divisies. Als ons dat zou lukken, dan zou dat de derde promotie achter elkaar zijn voor de 15-1 en spelen zij volgend seizoen Divisie 3! De enige ploegen die boven ons zijn geëindigd, zijn PFA, FC Groningen, Veendam en Quick ’20…
Concurrent Schalkhaar had eerder op de middag verloren en was daarmee uitgeschakeld voor plek 5. Dus alleen nog even winnen tegen WSV en dan kon er een feestje worden gevierd. We hadden dus ‘maar’ één goal nodig, en we hebben elke wedstrijd nog gescoord, dus dat komt vast goed. Dat vertrouwen was er. Maar goed, u voelt ‘m al aankomen. Het ging niet zo eenvoudig. Het werd een bloedstollend spannende wedstrijd. De tegenstander was een taaie en goede ploeg, die ons niets cadeau deed en zelf ook wel de nodige kansjes kreeg.
Bij ons wilde de bal er niet in, maar het zou toch wel goedkomen? Hoe vaak we vanaf de bank niet naar de klok hebben gekeken… Oh, nog dik 20 minuten, die goal die valt zo wel. Maar het leek even of Alfred Hitchcock zelf zich had bemoeid met het scenario van deze wedstrijd. Een aantal open kansen werden gemist of onschadelijk gemaakt door de goede keeper van WSV. Zelfs een penalty ging er niet in. Een kopbal op de paal, 2 keer alleen op de keeper af… het bleef 0-0. De tijd tikte weg en de klok op het scorebord stopte bij 70 minuten…
Gelukkig werd er flink wat blessuretijd bijgetrokken door de vele wissels, een aantal blessures en het tijdtrekken van de tegenstander (die na het laatste fluitsignaal het nodig vonden om daarover te klagen…). Nog 1 keer mochten we aanleggen voor een vrije trap net over de middellijn. Alles en iedereen naar voren voor die ene laatste kans om geschiedenis te schrijven. Nijs ging achter de bal staan en keek even waar z’n maatje Sam stond. Die wilde graag nog wat goed maken na zijn gemiste penal en een eerdere kopbal tegen de paal.
Hoe lekker zou het zijn als juist hij die bal, die laatste bal, er in zou werken. Dan speel je zo’n goeie pot moest hij hebben gedacht en krijg ik 2 opgelegde kansen om het te bekronen, en het lukt niet. Hij maakte even zijn kop leeg, en daar was de volledige focus. Hij liep perfect de ruimte in, de bal kwam en hij knikte die mooie ronde Patrickbal, maatje 5, perfect over de keeper heen in het netje… Als een winnende driepunter bij basketbal die in de zoemer onderweg is.
Heel sportpark de Greune ontplofte. Wat een apotheose, wat een ongelooflijk lekker gevoel gaf dat moment bij alles en iedereen met een rood-groen hart. Hoe mooi kan sport zijn. De reservespelers en de staf renden het veld in en vierden het feestje mee. En toen pas landde Sam op de grond met een heerlijke grijns op zijn gezicht, een grijns die er zeker tot en met 2e Pinksterdag op zal staan! Oh ja, dat waren we bijna vergeten te melden, want het mocht ook wel een keer meezitten nadat de jongens vorige week tijdens het sterk bezette 2 daagse toernooi in Dokkum de finale uiteindelijk verloren tegen Hoogeveen met strafschoppen… Nu alleen nog een weekje geduld om af te wachten of we officieel deze plek in handen hebben en houden!
Via deze weg willen we graag alle ouders en andere supporters bedanken voor hun sportieve steun, alle gezelligheid en natuurlijk het maken van die vele kilometers naar het hoge Noorden!
