Hoe kan dit? Het ongeloof stond zondagmiddag bij iedereen van Bon Boys met dikke letters op het voorhoofd geschreven. Hoe kon het, dat Bon Boys maar een punt had overgehouden aan het duel tegen DVC’26 (1-1). De Veldmaatse doelpuntenmaker Tom ter Hogt noemt het „bizar”, en daar was geen letter aan gelogen. Bijna alles klopte dit keer, behalve de uitslag dan.
Zoveel beter, zoveel kansen en dan vijf minuten voor tijd de gelijkmaker incasseren: dat kun je inderdaad bizar noemen. Het tweede thuisduel van dit seizoen leek wat dat betreft verdacht veel op de eerste tegen ATC’65, toen op het eind ook volkomen onnodig twee punten werden verspeeld. Dat DVC net als ATC het gevonden punt vierde als een overwinning, was alleszeggend. Ook nu hadden de bezoekers het over een „gestolen punt”, net als ATC twee weken geleden.
Maar hoe oneerlijk de uitslag ook was: het killen van een wedstijd, zowel aanvallend als verdedigend, zal Bon Boys zich wel snel eigen moeten maken op dit niveau, want met dit soort wedstrijden doet de ploeg zichzelf vreselijk tekort.
In het betaalde voetbal wordt alles gemeten en in statistieken gegoten. Wat als bij Bon Boys-DVC de expected goals (dat is de grootte van een kans op een doelpunt) waren berekend? Of het percentage balbezit? Alles was zondag dik in het voordeel van de thuisploeg, die na een moeizaam openingskwartiertje een uitstekende eerste helft speelde. Het was ronduit genieten geblazen wat de ploeg van Matthijs Blijham liet zien. „We zijn tot aan de rust weggespeeld en dat geldt ook voor de eerste twintig minuten na de pauze”, zei DVC-trainer Willem Mulderij in De Gelderlander.
De 1-0 was een treffer die paste in het beeld van de wedstrijd. Na een uitstekende actie en voorzet van Wessel Witbreuk kwam Tom ter Hogt bij de tweede paal knap voor zijn tegenstander. Koppend zette hij Bon Boys op voorsprong. Dat het tot aan de rust bij die treffer bleef was een wonder. Bon Boys speelde zich de mooiste kansen bij elkaar en in de tweede helft gebeurde hetzelfde. Bon Boys flitste en had de tegenstander liggen, maar verzuimde mede dankzij de fenomenale doelman van de gasten de beslissende tweede treffer te maken. Hoe de keeper het deed was soms een raadsel, maar net als de goalie van ATC speelde hij blijkbaar de wedstrijd van z’n leven op De Greune.
Pak alle clichés er maar bij: als je zelf niet scoort, dan….Het mag niet, maar het overkomt de grootste en beste teams van de wereld ook. Je moet de wedstrijd beslissen, want anders krijgt de tegenstander altijd wel een moment waardoor er opeens onzekerheid in de daarvoor zo soepel draaiende machine komt. De eerste waarschuwing was een schot van afstand op de lat en vijf minuten voor tijd liet Bon Boys de overwinning opnieuw uit handen vallen. Na een inworp stond de organisatie even niet goed, en bij de eerste echte mogelijkheid van DVC was het meteen raak: 1-1. Van die efficiency had Bon Boys wel iets kunnen gebruiken. De thuisploeg ging in het restant nog wel op jacht naar zege, maar het geloof was er niet meer na de onwaarschijnlijke domper.
Zo verspeelde Bon Boys opnieuw twee punten in eigen huis, en dat na een wedstrijd waarin lange tijd zoveel goed ging. „Het was misschien wel de beste wedstrijd in mijn Bon Boys-periode”, zei trainer Matthijs Blijham tegen De Twentsche Courant/Tubantia. „Maar we moeten leren om gewoon met 1-0 te winnen.” Dan had iedereen in de Veldmaat een prachtige voetbalmiddag gehad.
En zo blijft voetbal af en toe een raar spelletje. In de minste wedstijd van de drie – vorige week bij Achilles’12 – pakte Bon Boys op de valreep de zege en was er vooral euforie. En nu – na een uur lang uitstekend voetbal – overheerste de teleurstelling. Dat was logisch, maar om het toch positief af te sluiten: als Bon Boys dit niveau blijft aantikken, dan is de ploeg een aanwinst voor de eerste klasse.
